Na zulk een dag vol licht brengt de avond nog een verhoging van alle heerlijkheid. De neergaande zon begint een gloeiend gordijn uit geel en goud geweven omhoog te trekken. Hoe meer zij daalt hoe meer de goudstrook boven de horizon uit rijst en hoe warmer, ja, hoe vuriger haar gloed wordt. Lees verder
Nu willen wij nog eens aanknopen bij de beelden, zoals deze in een vorig artikel geschetst zijn en trachten iets meer van de inhoud weer te geven. Soms kunnen wij het grote het beste benaderen door ons te richten op de spiegelingen, die het werpt in het kleine. In dit geval willen wij een kruidachtige plant, die zich geleidelijk ontwikkelt en daarbij zijn bloemen ontplooit en zaad vormt, in gedachten volgen. Lees verder
Wanneer men gedurende vele jaren telkens weer op zoek is gegaan naar het wezen der natuur, nu eens als bedelaar omdat men hongerig was en niets had te bieden, dan weer als welkome gast met wie zij graag een blijmoedig speels of soms ook een diep ernstig gesprek wilde voeren, dan kan het gebeuren dat zij zelf ons roept. Zij is dan bereid ons te ontvangen met haar gelaat even onthuld, terwijl zij zich meestal achter half doorzichtige sluiers verbergt. Lees verder
Wanneer men iemand vraagt: “hoe komt het, dat de lichtbundels, die bij lage zonnestand tussen de wolken doordringen, naar alle zijden uiteenstralen”, dan zal hij als regel antwoorden: “maar dat is nogal vanzelfsprekend, want zij gaan toch van de zon uit.” Wanneer men dan zegt, dat die bundels in waarheid evenwijdig lopen en in ’t minst niet uiteenstralen, zal men vaak de grootste verbazing en zelfs twijfel ontmoeten. Lees verder
Reeds vele jaren geleden werd een merkwaardige proef gedaan door Rutherford, een van de grote atoomonderzoekers. Hij maakte gebruik van de mogelijkheid om de banen van deeltjes, die een stukje radium onophoudelijk uitschiet met behulp van opflikkerende lichtpuntjes op een scherm zichtbaar te maken. Lees verder